De dood is een oneerlijke gesprekspartner. Terwijl je eigenlijk wanneer je iemand verliest, wie dan ook, alleen maar met juist die gesprekspartner zou willen praten, nog een vraag, nog een woord, een geluid of zelfs maar een glimlach. Maar dat kan niet. Daarom wilde ik bij de uitvaart van mijn broertje, die helaas veel te jong overleden is, iedereen toch nog met hem laten praten. Ik wilde alle geluiden laten horen, al zijn verschillende karaktertrekjes en dit vanuit alle verschillende gezichten die hij in zijn leven gekend heeft. Maar hoe geef je dit vorm, wanneer verdriet de overhand heeft en emoties de kar van de achtbaan trekken. Dan is het enorm moeilijk om hier een rode draad in te vinden. Wij vonden deze rode draad in Elke. Vanaf het moment dat ze binnenkwam en plaatsnam aan de overvolle familietafel vol rouwende mensen voelde het goed. Ze pikte de juiste informatie uit onze chaotische verhalen en durfde de goede vragen te stellen. Ze stelde ons op ons gemak en gaf mij het gevoel dat alles goed zou komen op een manier zoals Symen het zelf het liefste zou hebben gezien. Tijdens de uitvaart opende Elke met een gedicht geschreven op basis van onze verhalen over Symen. Dit was zo raak, en zo waar dat het bijna leek of ze Symen kende en samen met hem dit gedicht heeft geschreven voor ons! Tijdens de uitvaart heeft ze middels de sprekers vorm gegeven aan deze moeilijke en zware gebeurtenis. Met vaak meer een lach dan een traan is het uiteindelijk het mooiste afscheid ooit geworden! Het heeft al onze verwachtingen overtroffen en ik heb er oprecht van na zitten genieten. Nog steeds als ik terugdenk aan de uitvaart krijg ik een lach op mijn gezicht, en dit is mede dankzij Elke! Bedankt!!